De maandag na de marathon moest ik zelfs voor een verdieping in het hotel de lift nemen. De benen waren fors stijf en pijnlijk bij iedere stap omhoog of omlaag. En dan moet je geboekt hebben om naar het binnenste van het Vrijheidsbeeld te gaan, ruim 100 treden wenteltrap op en af en geen lift. Eindelijk eens in het hoofd van een vrouw kijken, zoals een van mijn groep grapte. Het weer was prachtig, zo ook het uitzicht vanuit de doornenkrans van het Vrijheidsbeeld en uiteindelijk kwam ik stapje voor stapje beneden.
Later nog naar de Memorial site van de Twin Towers, de footprint van de twee torens als een bassin met neerstortend water. Indrukwekkend, iedere keer weer als ik in New York ben bij wat voorheen Ground Zero was. Een vlakke plek is het al lang niet meer, met veel bouwactiviteiten. Zo heeft de Freedomtower zijn hoogste punt bereikt. Aan de randen van de bassins staan alle namen van de slachtoffers. Daarbij viel mijn oog op een medaille van de marathon die niet doorging in 2012, met als bijschrift een ter nagedachtenis.
Dinsdag was de laatste dag, 's ochtends nog naar Central Park gegaan en liep de laatste 400 meter in Central Park van het parcours wandelend, dit keer zonder de pijn in mijn benen. Mijn loopschoenen hadden me het afgelopen jaar meer dan 1500 km. ver gebracht en tot slot ook nog een marathon afstand, ze waren geheel versleten en heb ze achtergelaten in New York.
De 2 kleuren finish lijn, blauw van New York en geel aangevend de verbinding met Boston marathon, waar een half jaar geleden de bomaanslag was, nam ik nog een keer goed in mij op, de gemaakte foto spreekt voor zichzelf. De handschoen draagt de namen van de vijf boroughs in New York waardoorheen de marathon gaat.
Als laatste foto de marathoner / finisher en schrijver van dit blog bij het standbeeld van Fred Lebow, de inmiddels overleden initiatief nemer van dit grootse loopevenement.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten