Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat de 123e Boston Marathon plaatsvond, om precies te zijn maandag 15 april 2019. En waarom nu pas op 12 maart 2020 het blog schrijven? Dat vereist de nodige uitleg. Maar laat ik beginnen met dat ik de Marathon uitgelopen heb, maar hoe? Op mijn tandvlees, het was zwaar en dat begon eigenlijk al bij 15K. Ik kwam bijna 3 uur na de winnaar Lawrence Cherono uit Kenya binnen in een tijd van 5:08:26. Ruim een half uur langer dan de marathon van Athene een paar maanden daarvoor. Hoe kon dit zo gebeuren? Het heeft me misschien wel een jaar geduurd om te overdenken, weliswaar blij met mijn behaalde medaille maar was dit alle inspanningen waard geweest? In het vorige blog noemde ik al dat op mijn werk we een hectische tijd meemaakten, tevens had ik nog maar kort daarvoor Athene marathon gelopen en dan die (te) snelle halve marathon eind januari in Marrakech. En tevens het fysiek toch niet helemaal fit zijn of is het gewoon leeftijd? Hoewel dat laatste als je kijkt naar de M60-64 Age Group toch niet helemaal op zou moeten gaan. Ik behoorde tot de laatste 10 procent die finishten. Dat was bij andere marathons echt wel anders. Wat mogelijk ook meegespeeld heeft zijn de dagen voorafgaand aan de marathon. Boston is een mooie stad en Lisette en ik hebben best wel wat gelopen door de stad. Uit ervaring weet ik dat je de dagen voor een marathon het beste op de bank of je stoel kan doorbrengen. Maar echt veel gesjouwd hadden we niet en van een Biketour word je toch ook niet heel erg vermoeid.
De ochtend van de dag van de marathon plensde het van de regen en dat was een hele tour om je kleding en schoenen droog te houden. Vanaf het hotel trok ik samen op met Yasmine, een vrouw uit Californië. Het was handig om met zijn tweeën in de nattigheid je voor te bereiden in de regen. Omwikkeld met plastic waar het maar kon was de tocht met een heuse americain schoolbus goed geregeld. Altijd weer indrukwekkend om te zien hoe de logistiek in de aanloop van een marathon is geregeld. Bij de start was het gelukkig droog en de eerste 10K ging eigenlijk heel goed, beetje afdalend maar daar probeerde ik mezelf in te houden. Maar vanaf ongeveer 15K kwam er een loom en zwaar gevoel in mijn benen, iets wat ik de andere keren bij een marathon vanaf 30 a 35 K begon te ervaren. Nu al de man met de hamer, nog niet eens halverwege. Het parcours werd ook wat op en neer gaand en vooral het stijgen werd moeizamer. Yasmin was bij 20K alleen nog in de verte voor mij zichtbaar. Meer en meer ging ik mij realiseren dat het een heel moeizame 2e helft van de marathon zou gaan worden.
Enthousiasmerend was wel het publiek, dromen yellende amerikanen van allerlei soort en aard. De uitzinnig schreeuwende University girls hoor ik nog steeds in mijn oren. Het parcours van Boston marathon is bijna een lange rechte weg met maar een paar bochten. Alle zijwegen zijn afgesloten met enorme vrachtwagens om aanslagen met gemotoriseerde voertuigen te voorkomen. Al met al viel de zichtbare security best mee en zeker niet hinderlijk. Was het weer eerst nog droog, begon het de 2e helft van de marathon licht te regenen en stak er een windje op. Het maakte het feestje er niet leuker op. Opluchting was groot toen ik uiteindelijk na ruim 5 uur de finish line on Boylston Road passeerde. Medaille binnen en ervaring rijker.
Voor de liefhebbers de tijden, overduidelijk een verkeerde split.
5K 0:29.33 10K 0:59.46 15K 1:13.14 20K 2:02.31 Half 2:09.21 25K 2:38.23
30K 3.22:17 35 K 4.08:06 40K 4;50:48
