Het moest een keer gebeuren, een blessure en meteen een lichte mate van zorg of paniek.
Weet nog goed dat toen ik in december 2011 in de voorbereiding voor de 10 km Linschotenloop was, ik een pijnlijke aanhechting in mijn voet had , die naar bleek uit een kramp in mijn knieholte kwam. De fysiotherapeut, laten we hem Hans of Jelle noemen, behandelde mij vakkundig en bij het laatste consult zei Hans heel optimistisch dat dit waarschijnlijk niet de laatste keer geweest was dat ik hen nodig zou hebben.
En ja hoor, 10 maanden later hebben ze gelijk gekregen. Had tot die tijd nauwelijks ergens iets gevoeld, licht gevoelige achillespezen, beetje pijn kuiten en dat was het eigenlijk wel. De achillespezen zijn "verholpen" door nieuwe schoenen aan te schaffen, mijn toch vrij dure schoenen waren binnen een jaar behoorlijk afgesleten aan de zolen, had er dan ook al meer dan 1000 km mee afgelegd.
Maar terug naar mijn blessure. Afgelopen week in vier verschillende trainingen 70 km gelopen en tijdens de laatste van 22 km. voelde ik mijn re lies wat gaan trekken. Wel gewoon uit kunnen lopen, maar de dag daarna was het echt pijnlijk ter plaatse. En dat met nog even drie weken te gaan en de zwaarste trainingsweek aanstaande.
Wat doe je dan, juist je fysiotherapeut vragen, het kwam goed uit dat ik een rustweekend had gepland en daardoor een paar dagen niet kon trainen tesamen met ijs massage en de spierregio soepel houden moest uitkomst geven. En met deze therapie lijkt het zich goed te ontwikkelen. Vandaag in rustig tempo 10 km gelopen en dat ging probleemloos, denk dat het toch even een te zware week is geweest. Nu maar hopen dat het zich verder goed ontwikkeld, maar gewaarschuwd ben ik wel.
Zo hoorde ik van iemand die ook naar NY gaat dat hij kort geleden een zweepslag had gekregen, dan moet je echt 1-2 weken nauwelijks trainen, zo iets is in dit stadium nauwelijks meer in te halen.
En zo is er weer een week voorbij, nog 3 weken te gaan tot de 4e november 2012, de spanning stijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten